Dolce vita

Całe życie z czymś walczę. Na początku podobała mi się ta mała śnieżka, którą mogłam kulać do przodu. I kulałam. Obie dawałyśmy radę. Ta śnieżka zbierała jednak z czasem po drodze różne mniejsze i większe kamienie, co jakiś czas przyczepiał się do niej kawał ziemi czy błota, jakieś gałęzie, czy zelżałe liście. Toczyła się jednak coraz szybciej i szybciej. Robiło się to więc coraz większe i większe i może powstałby z tego kiedyś jakiś fajny bałwan, jednak wszystko, co składało się na tę kulę – nie przypominałoby śnieżnego stworka dla garstki rozochoconych i stęsknionych zimą dzieciaków. Nie byłaby to też zbyt wytrwała rzeźba, bo jednak już na ogonie miała wiosnę, więc rozpuszczała się przed nią, a potem znów na zimę cały cykl się powtarzał. Niestrudzenie.

To gwoli wprowadzenia.

Nastał mnie 2020 rok, a ja jeszcze nie rozliczyłam się z poprzednim. W sumie to ciężko rozliczyć się z 2019, kiedy uświadamiasz sobie, że ledwo tu dziś jesteś. Ledwo – i to dwa razy oszukałeś przeznaczenie. W pierwszym przypadku ratuje cię trochę spryt, a trochę szczęście. W drugim tylko spryt. Przychodzi więc moment, że zastanawiasz się ile masz tych żyć, skoro otchłań cię jednak nie pochłonęła. A może nie chce cię pochłonąć i za wstęp się płaci? Jeśli zatem jest ktoś tam gdzieś na górze (a po tym co u mnie zaszło, to chyba jednak jest) i pozwala nam trochę dłużej pomęczyć się na tym cierpiętniczym padole – to Stary, serio, kurwa, dzięki. Ale nie wiem za co. Bo jak by nie patrzeć, żyjemy na małej, niebiesko-zielonej kulce liczącej 7,6 mld ludzkich stworzeń, a wtedy – ten Twój jeden ruch w tą czy w tą – nie odbiłby się jakimś specjalnym echem. Tylko, że nie ruszono mną na tej planszy, widownia – nie wiem czy nie pusta – ale mimo wszystko, ktoś chciał obserwować cykl życia Rowana Atkinsona w damskiej wersji, no i voilá – oto jestem. Skoro mi się upiekło, to domyślam się, że wygenerowałeś lepszy pomysł na zakończenie tej etiudy i obnażysz ją przede mną, kiedy jeszcze mniej będę się tego spodziewała. A trzeba jednak przyznać, że trochę się ze strachem już znamy.

I chociaż dziś połowa prawie stycznia – nakurwia mi w oczy deszczem, a nie siedzę przecież na dworze. To takie nowe, starego początki.

Wiecie. Podobno dżdżownica jak przeobraża się w motyla, to też myśli, że umiera. Podobno co nas nie zabije, to nas wzmocni. Podobno nie ma tego złego, co na dobre by nie wyszło. I takie tam.

Jak i podobno do każdego człowieka chociaż raz w życiu podjeżdża złoty pociąg.

Ja mam tylko nadzieję (a nie mam jej w nadmiarze), że nie oślepi mnie on swoim blaskiem, że go nie przeoczę, albo co gorsza – że nie zaśpię. I jeszcze jedno. Niech konduktor będzie trzeźwy. I jedzie w dobrą stronę.

Złotych pociągów

i pancerzy ze stali,

dla siebie i dla Was,

Nuka

(oceniano 11 raz(y), średnia ocen: 9,82 na 10)

Loading...