Czasowstrzymywacz

Ostatnio zdałem sobie sprawę, że znów wpadam w zapętloną pułapkę życia. Niby takie niewinne picie kawy, jedzenie do tv. Po co oglądam to gówno? Bo interesują mnie wyłącznie filmy dokumentalne. No i tak se oglądam i oglądam i myślę: kiedy się skończy to gówno? Końca nie widać, nawet jak się jakieś odcinki powtarzają i je olewam, dzięki czemu zyskuję parę godzin na inne rzeczy to zamiast to olać (bo i tak na bieżąco kończę elementarne dzienne rytuały, to przecież chcąc nie chcąc czas idzie na straty, a przy okazji zgłębię dodatkowo wiedzę), dalej wlepiam swe umęczone życiem ślipia w stream (nie mam telewizora i się z tego bardzo cieszę).

Jak padnie stream to nie płaczę, nawet się cieszę, że mam więcej czasu. Ale kończę kawę, śniadanie i… Biorę za pieprzony telefon i odpalam pewną gierkę, w której to (dla innych zajebioza, ale na moje nieszczęście, bo jak dobrze wiemy, wiele z gier mobilnych ma tzw system odnawiania energii, dla niewtajemniczonych, nie odnowi się limit to nie pograsz dalej ew płacisz, choć tu akurat takiej opcji a propo limitów jeszcze nie ma) skrócili czas z czekania chyba 2 czy 3h do 1 a slotów takich (dni w grze) jest 5. Mam nawyk szybkiego zbijania tego limitu, by odjebać gitarę i mieć spokój. Wczoraj wyjątkowo już mi to nie posłużyło, bo zabrało połowę dnia (m.in. oglądając tv i bawiąc się świeczką z nudów). W międzyczasie w reklamach mam jakiegoś audiobooka do przesłuchania i tak się kręci. A potem się dziwię, że wiecznie czasu na nic nie mam i:

Życie ucieka mi przez palce, nie pamiętam o co walczę,

Nie pamiętam dokąd idę, czy tak ma być, czy tak ma być

cytując pewien liryk pewnej kapeli.

Dziś powiedziałem stop przynajmniej 1 z tych rzeczy, bo nieproduktywność już zdążyła spierdolić mi życie (zresztą nie tylko mi). Rozglądam się i myślę – ale co ja mam tak naprawdę w tej chwili do roboty? Dopóki mój potencjalnie nowy „komputerowiec” nie zrobi audytu strony i nie orzeknie, czy i co się da naprawić/poprawić/usprawnić to równie dobrze mogę se zapodać wymuszony urlop. I nie, na szczęście już mam umiar i jak wiem, że nie jestem uziemiony to zapierdalam. Mógłbym sobie przygotować grunt pod następne dni, tygodnie i miesiące. Ale nie, ja muszę wszystko robić naraz, pierdolony multitasking. Wynajduję sobie wymówkę, że skoro nie jestem wykorzystać czegoś teraz to czekam na dogodny moment. A tych ostatnio zbyt wiele nie ma.

Praca pod presją i samodyscyplina to nie lada wyzwanie. Nigdy nie lubiłem jakichś myślokształtów i paradygmatów wymyślonych przez korpogówno. Ktoś by powiedział – styczeń, nie warto, nic się nie dzieje, nowe porządki, czas postanowień. Jebać postanowienia. To co mnie wkurwia w pigułce? Że jeżeli ktoś lub coś mnie wkurwi to jestem wyoutowany (tak to się kiedyś mówiło?) i mam moralniaka na dzień, może 2 i wtedy panuje taki rozgardiasz. Robią się takie ciepłe kluchy ze mnie i wydaje mi się, że nic nie mogę i nic nie ma sensu, nie to, że wszystko leci mi z rąk. Mam taki paskudny nawyk „wykańczania”. Czyli np ktoś na yt ma prawie 400 vlogów o survivalu. Nie mając samemu ku tej kolejnej pasji warunków (kleszcze i prywatne lasy i chore pojebane zasady prawne a propo biwakowania w duPolandii). Więc po drodze jak mogę to zamiast tv, obejrzę to. I nie spocznę dopóki nie skończę.

Tylko potem przypomina mi się moje wyobrażenie o internecie jak byłem łebtasem, gdzie net był jak „wszyscy o nim słyszeli, ale go nie widzieli”. Czy net jest skończony? Nie, jest nieskończony. Tak jak wszechświat (choć tu mam wątpliwości, że jest 1) I wracając już na ziemię, nie potrafi dojść do mej podświadomości to, że tak naprawdę z nałogami i kiepskimi nawykami nie da się skończyć. Po prostu trzeba je rzucić, bo i konsumpcjonizm i osiadły tryb życia i strefa komfortu atakuje dosłownie wszędzie, nawet za drzwiami lodówki. A jak ktoś mi jeszcze dodatkowo zawraca dupę, po tym wszystkim patrzę na godzinę, kalkuluję, ile mi zostało czasu – godzina, dwie, więcej, ale nie cały czas od momentu wstania, no to chillout, jutro spróbuję ponownie.

W każdym biznesie systematyczność to podstawa. Gorzej gdy czekasz na „dostawę” czyli w moim wypadku sam usiłuję coś wyprodukować. Ale nie, zwykły sklep nie będzie zamknięty – po prostu nie będzie się rozwijał i tracił klientów. Cholerne zarządzanie czasem. Potrafię wiele rzeczy, których przeciętny śmiertelnik nie potrafi – tylko nie to. Nie czas. Odbywa się to spontanicznie, bo gardzę zasadami, więc i trudno mi same sobie stworzyć. A uwierzcie – przeczytałem już pierdyliony złotoustych poradników. I nie dziwne, że mam ochotę czasem się odmóżdżyć, wyłączyć mózg, odstawić go na półkę, szanować pewną określoną żywotność i zakonserwować się niczym Walt Disney na lepsze czasy. Ale lepsze są zawsze dziś lub wczoraj, jutro będzie chujnia i pojutrze też, więc jakie to ma znaczenie. Marność nad marnościami i wszystko marne…

(oceniano 3 raz(y), średnia ocen: 10,00 na 10)

Loading...