Święta

Krok po kroku, krok po kroczku, najpiękniejsze w całym roczku idą święta(…)
Grudzień kona – z wolna, nieodwołalnie, majestatycznie. Bez spazmów lub niepotrzebnej dramaturgii. Jak przed wiekiem czy rokiem. Pięćdziesiądwa tygodnie pełne rozczarowań, utraconych złudzeń, ponurych niczym spojrzenie zawodowego zbieracza aluminiowych puszek, który z cieniem naiwnej nadziei otwiera włazy kolejnych kontenerów niczym wrota baśniowego sezamu, wiedząc jednocześnie, że zostały one splądrowane przez towarzyszy niedoli którzy tego dnia wytrzeźwieli wcześniej, minęło. I już zza rogu wychylają się tzw ”święta” .
Wdzierają się do mojego szczelnie zaryglowanego domu, nachalnie jak onegdaj domokrążcy albo wszelkiej maści pracownicy call center którym ciężko zrozumieć, że nie jestem zainteresowany ich cudowną ofertą, na grzeczne ”dziękuję” nawijają dalej swój tekst i dopiero plugawy język hamuje skutecznie ich zapał.
Walą z całych sił pięściami, drażnią dźwiękami kolęd w każdym markecie, choinkami, girlandami w witrynach sklepowych i ”życzeniami” płynącymi ze wszystkich stron.
Nadchodzi wreszcie 24 grudzień, tak ”wyczekiwany” przez wszystkich moment kiedy to zgraja całkowicie obcych sobie ludzi zbiera się o zmroku i odgrywa po raz n-ty tę samą szopkę. Każdy perfekcyjnie gra swoją rolę wiernej/ego kochającej/ego żony/męża, dobrze ułożonej/ego córki/syna itd I choć żadne z aktorów nie ma ochoty uczestniczyć w tym spektaklu ni nawet przebywać na widowni jednakże dobrowolnie pojawia się na scenie niczym bohaterowie lotu nad kukułczym gniazdem którzy z własnej woli ”leczyli się” na oddziale zarządzanym przez siostrę Ratched. Cały ten performance ”podziwia” ze stołu jeden z głównych bohaterów – karp. Przetrzymywany wpierw przez kilka dni w wannie, a później haniebnie zarżnięty wielokrotnym uderzeniem tłuczkiem/młotkiem/mosiężnym świecznikiem/encyklopedią PWN itp  Niejednokrotnie nim wyda ostatnie tchnienie wyślizgnie się brudząc podłogę krwią i śluzem. Konając patrzy po raz ostatni na świat i swoich oprawców pełnym goryczy, bólu i tęsknoty za lepszymi czasami które nigdy nie nadejdą spojrzeniem – znam je dobrze, widywałem je kiedyś w oczach podstarzałego bezdomnego który mijając mnie na swoim zdezelowanym rowerze obładowanym tekturą falistą wyciągał rękę prosząc o papierosa.
Krok po kroku, krok po kroczku, najpiękniejsze w całym roczku idą święta(…) – głosiła piosenka śpiewana u początku nowego milenium przez ówczesnych dziennikarzy radiowej trójki. Nie ma nic pięknego w tych świętach, chyba że ktoś lubi odpowiadać na szereg kłopotliwych pytać, odgrywać sceny rodem ze ”Szczęścia rodzinnego” L. Tołstoja czy zaciągać chwilówki by móc kupić jakiś dziadowski gadżet. Wszystko w akompaniamencie Kevina w domu, Ja Cię kocham a ty śpisz, żałosnych reklam Merci lub raportów policyjnych mówiących o pijanych kierowcach i wypadkach.

Moi kochani życzę wam żeby ten ”najcudowniejszy okres” świąt miłości, pojednania i chuj jeszcze raczy wiedzieć czego minął tak szybko jak to tylko możliwe. I żebyśmy wszyscy za tydzień z okładem mogli spokojnie pożegnać ten fatalny rok z cieniem złudnej nadziei że następny może być tylko lepszy (zresztą trudno żeby był gorszy).

(oceniano 5 raz(y), średnia ocen: 10,00 na 10)

Loading...