Przydrożna lipa

Wiele lat temu, za czasów młodości mojego nieżyjącego dziadka, zasadził on lipę na swoim poletku, nieopodal rodzinnego domu. Malowniczo usytuowana na brzegu, lekko pochylona, osłaniała dom od południowego żaru słońca w letnie popołudnia i od ciekawskiego wzroku wędrowców, którzy podążali polną drogą, znajdującą się tuż za nią. Lata mijały a świat się zmieniał. Całkiem leciwa, bo już blisko sześćdziesięcioletnia lipa, wyrosła na potężne drzewo, którego kwiatów zapach i dźwięk wydawany przez roje zapracowanych pszczół, stał się dla mnie nieodzownym zwiastunem wakacyjnej wolności. Jednocześnie polna droga uczęszczana ongiś wyłącznie przez pieszych wędrowców i furmanki ewoluowała w jezdnię, nawiedzaną dziennie przez setki samochodów. W trakcie tego powolnego procesu, droga poszerzała się w tempie zapewne kilku centymetrów rocznie, aby sprostać nowym wyzwaniom w zakresie obsługiwanego ruchu. Wiązało się to z procesem ciągłego i systematycznego, acz słabo zauważalnego anektowania coraz to większej części prywatnego terenu na rzecz jezdni, będącej terenem gminnym a potem powiatowym (czytaj: państwowym). Magiczna lipa szczęśliwie pozostawała na prywatnej parceli. Niefortunnie jednak, usytuowana na brzegu, wyrastała z niego nieco krzywo, znaczną częścią swej korony zakrywając jezdnię – naruszając strefę powietrzną Bestii. W domu zdawaliśmy sobie sprawę, że jej dni są policzone. Jej okazała postura straszyła kierowców wracających do domów późną, wichrową nocą, możliwością zrobienia z ich samochodu i nich samych… miazgi.

Pewnego zimowego poranka, wracająca ze sklepu matka zauważyła, iż nasza lipa ma na sobie znamię Bestii – czerwony znak, oznajmiający, iż wyrok zapadł – siekiera do pnia już przyłożona… . Nikt z nas nie protestował. Jako ludzie rozsądni wiedzieliśmy, że nasza lipa nie ma obecnie racji bytu w miejscu, gdzie przyszło jej urosnąć. Mój ojciec sam nosił się z zamiarem jej ścięcia co gdyby nastąpiło, byłoby myślę bardziej naturalną koleją rzeczy.

Przyjechali w  pewne zimowe, mroźne południe – byłem świadkiem całego zajścia. Około siedmiu, ośmiu chłopa – dwóch zatrzymało ruch a jeden odpalił piłę mechaniczną. Pozostali pełnili rolę gapiów mających przeistoczyć się w hieny, gdy trzeba będzie czym prędzej pociąć na kawałki i zepchnąć na pobocze powalone cielsko. Facet, który ją ścinał był szybki i bardzo higieniczny. Po kilku cięciach i paru minutach, kilkudziesięciometrowe drzewo, powalone zostało na drogę, nad którą latami górowało. Pogrążony w nostalgii podszedłem chcąc aby mi wydano ciało.

W tym momencie dowódca – ten który ścinał – wybrał na swoim telefonie komórkowym numer jakiegoś człowieka, swojego niby szefa. Powiedział mi, iż z tym człowiekiem negocjować mogę cenę, za którą sprzedadzą mi moje drewno. W mgnieniu oka zdałem sobie sprawę z błędnej interpretacji zdarzeń, których właśnie byłem świadkiem. Uświadomiłem sobie bowiem, iż właśnie zgraja rabusiów, w biały dzień, w świetle lewa wpierdoliła się bez pytania, ze swoimi brudnymi buciorami, w swoich jebiących potem ferszalunkach i tureckich sweterkach, na naszą posesję, ścięła nasze drzewo i w szczycie perfidii i bezczelności chciała nam je sprzedać. Ożeż ty kurwa w mordę jebany…, do chuja Wacława… – myślę sobie. Podniósł mi jebany ciśnienie. Żeś mi kurwa gościu podniósł ciśnienie. Odmówiłem oczywiście wszelkich „negocjacji”. Byłem tak w chuj wkurwiony, że w ogóle z nimi nie dyskutowałem. Kazałem spierdalać mi z oczu i posprzątać co do jednej, najmniejszej gałązki ten burdel, który narobili wokół posesji. Obyś kurwo sczezł – pomyślałem. Pojechali w piździec zostawiając drewno, którego częścią zdążyłem się zaopiekować nim wrócili.

Los chyba chciał oszczędzić mi nerwów, gdyż nie było mnie w domu jak przyjechali po raz drugi. Powiedzieli ponoć, że zostawiliby drewno (nie przyjechali po nie ponownie, bez płacenia) „gdyby młody nie fikał”. Najlepiej świadczy to o szemraności całej sprawy. Był z nimi ponoć Brudas, biorący swoją działkę, któremu pewnie sprzedali to drewno za czapkę gruszek. Gruszek, które przez podatki odjęto od ust dzieciom ludzi pracowitych, aby dotować pasożytnicze mniejszości.

Może to i dobrze, że mnie wtedy nie było… ? Pięści poszłyby w ruch – nie ma chuja. Zwłaszcza, że niektórzy kumple znali tą historię jak wy, moje drogie dziatki, tylko z opowieści a mimo to wrzało w nich. Jakbyśmy znali godzinę to bitka murowana choć myślę, że te cipy spierdoliłyby zawczasu. Potem jednak policja, rozprawa, grzywna albo zawiasy. Choć z drugiej strony część Kurwostanu dowiedziałaby się, że mimo postępującej propagandy metroseksualnej, mimo kultu śpiewających tancerzy i tańczących celeodbytów, są w kraju Mężczyźni, z którymi trzeba się liczyć bo w razie potrzeby będę reagować i  odpowiedzą siłą.
P.S. Kurwostan nie pozwoli na swobodny dostęp do broni. Utraciłby swobodę eksploatacji ludności.

(oceniano 8 raz(y), średnia ocen: 10,00 na 10)

Loading...

Tagi: bezprawie, złodziejstwo