Madonna

Jak mnie wkurwia to, co się teraz dzieje. Ludzie są normalnie popierdoleni.

Przyjechała jakaś Madonna, gwiazda, ale już nie pierwszej świeżości, do Polski, tego zakompleksionego kraju nad Wisłą. I co? I oczywiście trąbią o tym wszyscy, nic ważniejszego nie ma tylko przyjazd Madonny, a gdzie się zatrzymała, a co robi, a kurwa ile razy srała i sikała. Kogo, pytam się KOGO TO KURWA OBCHODZI?

Ale potem zrozumiałem, niestety, zrozumiałem. Żyjemy w kraju debili. Bo oto jakaś telewizja, chyba TVN, przeprowadza wywiady z ludźmi czekającymi na koncert. I to co usłyszałem po prostu mnie przeraziło.

Jedna laska, zrobiona na kurę z różowym czymśtam we włosach, mówi: „Normalnie to jest dla mnie najpiękniejszy dzień w życiu. Słucham Madonny od szkoły podstawowej. Kocham ją, uwielbiam ją, mogłabym jej stopy wycałować, gdyby tu była”.

O żesz kurwa jego mać! Ja cież kurwa pierdolę! O matko z córką! Nawet nie wiem jak to skomentować, bo brak w polskim słowniku słów, które swoją doniosłością zrównoważyłyby głupotę tej wypowiedzi. I tej laski.

I następne wywiady wszystkie w tym samym tonie. Że przynieśliśmy jej białe serca, jako symbol naszej miłości. Że kochamy ją i modlimy się do niej. Że to najcudowniejszy dzień w naszym życiu.

Ludzie, czy wy sobie nie zdajecie sprawy co wy mówicie?

I jak to wygląda? Normalnie jakbyśmy byli jakimś krajem 3ciego świata, zapchlonym podwórkiem Europy. I jak przyjedzie do nas wielce łaskawa jej ekscelencja gwiazda Madonna, albo inny Michael Jackson, to wszyscy po prostu jak jeden mąż srają pod siebie ze szczęścia i padają do nóżek.

Wstyd, po prostu wstyd mi za mój kraj. Ja rozumiem, że można kogoś lubić, można iść na koncert, ale to co się u nas dzieje to nie jest dla mnie normalne. Lubię niektóre piosenki Madonny, może gdybym mieszkał w Warszawie, a nie w Krakowie, gdzie nie da się żadnego koncertu zorganizować, bo nie ma kurwa żadnej przyzwoitej hali ani stadionu, to poszedłbym na jej koncert. Ale bez tego durnego bezkrytycznego uwielbienia, jakby to nie wiadomo kto był. Bez całowania po nogach, jak ta durna laska. Bez rzucania się po autografy, żeby potem ten świstek papieru z jakimś bazgrołem miał stać się moim największym życiowym skarbem, który powieszę sobie na ołtarzyku i będę się do niego modlił, i wszystkim z dumą pokazywał.

Ludzie – jebnijcie się czasem w łeb, to wam dobrze zrobi!

(oceniano 17 raz(y), średnia ocen: 8,59 na 10)

Loading...